قصرقند در زمان های گذشته به گنداوک معروف بوده و به مرور زمان به گنج آور تغییر نام داده است . در زمان هجوم استعمارگران پرتغالی کشت نیشکر رواج داده شد و بعلت وظعیت آب و هوایی خاص و ممتاز منطقه که بیشترین تولید و راندمان را  در واحد سطح داشته است و از آنجائیکه نیشکر ماده اولیه تولید شکر بوده نام گنج آور به قصرقند تغییر یافته است .

روایت می کنند که مارکوپولو در حدود سال های 683-687 هجری قمری هنگام مراجعت از چین از حدود مکران  و قصرقند که مردم آن منطقه از راه تجارت و کشت گندم  ، نیشکر و برنج امرار معاش کرده اند یاد نموده است . بنا به نوشته حدود العالم بازرگانی بلوچستان از طریق دریا صورت می گرفته و بازرگانان بعضی از شهرها با هند روابط بازرگانی داشته اند عمده صادرات آنها پوست و چرم ابانک های (نوعی چرم سرخ) و نعلین و خرما وپانید (قند) ، شکر و شیره شکر بوده که از شهرهای گنداوگ (قصرقند) و گه (نیکشهر) بوده است . جغرافی نویسان عرب که فقط به ثبت نام شهرهای مکران اکتفا کرده اند بدون اینکه شرحی درباره آن بنویسند از قصرقند نیز چنین یاد نموده اند " شهر قصرقند در شمال تیز (تیس) هنوز اهمیت دارد و کج (کیچ) با اندک مسافتی در خاور قصرقند قرار دارد"، قصرقند از قدیم مقرحکومتی نمایندگان دولت در زمان تیمور لنگ ، صفویه ، افشاریه ، قاجاریه و پهلوی بوده است .

نادر شاه در اوایل سال 1150 قمری به تسخیر هند مصمم شد او به محبت خان حاکم بلوچستان پیغام فرستاد که با عده ای سوار مجهز و جنگ آور در سند به سپاهیان بپیوندد ، نادرشاه پس از تصرف سند امیر محبت خان را به لقب خانی مفتخر و به حکومت خود فرستاد ، فرزندان و نبیره های محبت خان سالها حاکم قصرقند ، بمپور و گه بوده اند .

مرحوم افضل الملک کرمانی در سال های 1315 ه.ق قصرقند را چنین توصیف نموده است ، قلع اش معتبر و روی تپه واقع است ، آبش از قنات و رود به دست می آید که با آن زراعت می نمایند ، محصولاتش صیفی و باقلا بعمل می آید . اشجار نخیلا ت، انبه ، نارنج لیمو ، زیتون ، موز، انجیر، جم و درخت بنه است .

محمد حسن خان اعتماد السلطنه می نویسد: قصرقند در واقع پایتخت همه مکران است . قلعه محکمی دارد و بر روی تپه بلندی واقع است و محل نشیمن حکمران است .